Новая зямля (на белорусском языке)

Аж тая, бедная, раўнула;

Тут Галас выскачыў з-пад плота

I ўжо па ўласнаму пачыну

Знайшоў зачэпку i прычыну

Свае тры грошыкi прыткнуць,

За хвост Мiкiту пацягнуць.

Ну, словам, шум тут быў вялiкi,

I танцавалi без музыкi.

Загнаўшы ў хлеў на месца статка,

Насеўся Ўладзя на аладкi,

Шпурнуўшы лапцi i анучы

Сярод двара ў пясок сыпучы;

Iх мацi зараз падабрала,

Нiчога сыну не сказала,

Пайшла ў крынiцы спаласнула,

Сушыцца ўскiнула на шула.

- Унь дзядзька йдзе! - гукаюць дзецi.

Забылi ўсё яны на свеце

I як мага бягуць, смяюцца,

Аж iх валосiкi трасуцца.

- А, дзядзька! дзядзечка, саколiк!

Насып мне ягад у прыполiк!

- Дай мне дубец! - А мне дай вуды!

Крычаць малыя шалапуды,

Бягуць i скачуць, б'юць у ладкi,

А дзядзька мерна йдзе з-за кладкi,

Iдзе без шапкi, круцiць носам

Гаворыць пацеры з засосам;

Для смешак твар яго зацяты,

Дык моў не лезьце, парасяты.

I дзецi змоўклi, больш нi слова:

Няхай канчаецца размова

Антося дзядзькi са святымi,

Тады пагутарыць i з iмi.

А покi кончыць ён малiцца,

То можна ў Свержнi апынiцца:

Псалмоў адкоцiць з паўдзесятка,

Ды так выразна, ды так гладка,

Што дзяк i той не ўсякi зможа,

Як рэпу грыз, - даруй грэх, Божа!

Не гаварыў, а сек языкам!

Малiўся дзядзька з тым разлiкам,

Каб кончыць модлы каля дома,

Бо ў хаце нельга, ёсць вядома,

Малiцца хораша, як трэба:

Тут глупства кожнае ад неба,

Ад Бога думкi адкiдае,

То тое-сёе замiнае,

I не намолiшся - нагрэшыш

Ды чорта лысага пацешыш.

I толькi дзядзька на двор ступiць,

Дык кулаком у грудзi лупiць,

Тры разы хрысцiцца, ўздыхае,

Тады ўжо шапку накiдае

I ставiць вуды ўсе ў парадак.

- Ну, што? наелiся аладак?

Жартуе дзядзька тут з малымi

Ды йдзе ўжо ў хату разам з iмi.

Яны, замест таго адказу,

Бубняць па пузу для паказу.

- Эх, брат Алесь! - гаворыць дзядзька.

Вось быў шчупак - усiм iм бацька!

Век я такога не забуду,

Але парваў мне, падла, вуду.

I падчапiў быў нават спраўна.

"Ну, - думаю, - пажыва слаўна!"

Цягну, а ён аж гне вудзiльна,

Ну, чуць не вырве яго з рук!

А тоўсты, падла, бы япрук,

I доўгi ж, доўгi, як цапiльна.

Шчупак, брат, ёмкi: на паўпуда,

Але сарваўся. Ах, паскуда!

I натамiў як мае быць,

I пастка ўжо з вады тырчыць,

Як змей, варочае зянкамi,

Ну, вось ён, вось! хватай рукамi!

А потым, брат, калi рвануўся,

Ўсё к чорту - вуда i кручок,

Пайшоў гуляць мой шчупачок!

А я, брат, толькi аблiзнуўся!

- Ах, вось шкада! З кручком i з дротам?

Дык ён жа здохне! - Ну чаго там!

Шчупак - жывучая, брат, юха!

Такi жывучы - дзяржы вуха!

Ён пяць кручкоў глыне - й не знайся;

Ты ў Янчура пра iх спытайся:

Янчур iх лужа, як арэхi,

Iх знае прожары-прарэхi.

А мне ўсяе, брат, тэй уцехi,

Што падчаплю зноў юху тую,

Тады, брат, дудкi: не спудлую!

Ўжо снедаць час, i поўдзень скора,

Ды з гэтым бацькам адно гора!

Як пойдзе ён у лес той зрання,

Як цукар у вадзе растане:

Няма й няма, чакаць абрыдне.

Якога выхадзiш там злыдня?

Цi надта выслужышся ў пана?

Ўсё роўна знойдзецца загана;

Як ты нi падай, нi гайсай,