Помоги проекту - поделись книгой:
Belhomme estis eksidinta sur la tablo kaj, preninte la pelvon sur siajn genuojn, li observis kun grava atento kaj ĝoja kolero en sia rigardo la venkitan besteton, kiu turniĝis en sia akvoguto.
Li grumblis: «Fine jen vi, putraĵo»; kaj li kraĉis al ĝi.
La fiakristo kun freneza gajeco ripetis: «Pulo, pulo, ha! Fine jen vi, malbenita pulo, malbenita pulo!»
Kaj iomete kvietiĝinte li kriis: «Nun ni foriru. Tro multe da tempo ni jam perdis.»
Kaj la vojaĝantoj ankoraŭ ridante reiris al la veturilo.
Sed tiam Belhomme, laste alveninte, deklaris: «Mi, mi reiras al Criquetot. Mi bezonas nenion plu en Le Havre.»
La fiakristo diris al li:
— Kiel ajn, pagu vian sidlokon!
— Ni ne transiris la mezon de la distanco, do mi ŝuldas nur la duonon.
— Vi ŝuldas ĉiom, ĉar vi rezervigis la sidlokon por la tuta.
Kaj disputo komenciĝis, kiu baldaŭ fariĝis furioza kverelo; Belhomme ĵuris ke li donos nur dudek soldojn, Sesaire Horlaville asertis ke li ricevu kvardek.
Kaj ili kriis, nazon kontraŭ nazo, okulojn kontraŭ okuloj.
Caniveau remalsupreniris el la veturilo.
— Unue vi ŝuldas kvardek soldojn al la pastro, ĉu vi aŭdas? Kaj trinkaĵon al ĉiuj, tio faras kvindek kvin, kaj vi donu dudek al Sesaire, ĉu ne?
La fiakristo, ravita ke li nun vidos Belhomme eligi el la monujo tri frankojn sepdek kvin centimojn, respondis:
— Jes, estas bone!
— Nu, pagu.
— Mi ne pagos. Unue ĉar la pastro ne estas kuracisto.
— Se vi ne pagos, mi remetos vin en la veturilon de Sesaire kaj mi retenos vin ĝis Le Havre.
Kaj la koloso, kaptinte Belhomme ĉe la koksoj, lin ekportis kiel infanon.
La alia komprenis ke li devas cedi. Li eltiris sian monujon kaj pagis.
Nun la veturilo ekiris denove direkte al Le Havre dum Belhomme komencis piede la revenon al Criquetot, kaj ĉiuj vojaĝantoj rigardis nun mute sur la blanka vojo la bluan bluzon de la kamparano, balanciĝantan sur liaj longaj kruroj.
Поделиться книгой: