Продолжая использовать наш сайт, вы даете согласие на обработку файлов cookie, которые обеспечивают правильную работу сайта. Благодаря им мы улучшаем сайт!
Принять и закрыть

Читать, слущать книги онлайн бесплатно!

Электронная Литература.

Бесплатная онлайн библиотека.

Читать: Malmalice - Claude Piron на бесплатной онлайн библиотеке Э-Лит


Помоги проекту - поделись книгой:

mutiĝis la pafil',

nun regas sur la stratoj

denove la trankvil'.

                Ekdormu frato kara,

                forgesu pri la lac',

                disfalis temp' amara,

                hodiaŭ estas pac',

Se paĉjo kun "adiaŭ!"

foriris en maten',

forgesu ke hodiaŭ

ne eblas plu reven',

                nur sonĝu pri insuloj

                en suna malproksim'

                en kiuj por etuloj

                ne plu ekzistus tim'.

Vin lulas anĝelkanto

el ora paradiz'

... Ne veras, ke l' lulkanto

frosttremas sub ĉemiz'...

Kiam vivspertoj restas neasimileblaj, ja tipa

solvo por pluvivi sanmense estas ilin ignori.

Strebadon tiudirektan verŝajne priskribas la

sekvanta poemo, kvankam kompreneble la ado-

leskanta aŭtoro ne komprenis ĝian signifon,

kiam li ĝin verkis.

LA PIOĈANTO

La viro pioĉis, pioĉis

ŝtonetan kaj hardan la teron,

sub brulo, sub brilo, pioĉis,

spitante la ardan someron.

                La basko ĉemiza eliris

                el sub pantalono malpura;

                frapante li akre elspiris,

                kun peno, per spiro terura.

Sub lia ĉemizo ŝvitplena

muskoloj laŭritme sin rulis

kadence kun movo la pena.

Sub moko de suno li brulis.

                Hararo brilgrasa malsekis

                kaj gutojn fluigis vizaĝo,

                pioĉe li teron revekis,

                pioĉe kun frapa kuraĝo.

Jam milojn da miloj da jaroj

la truon en tero li fosis

sub suno, sub lun', sub stelaroj,

sub pluvo aŭ vento, pioĉis

                sen ia ripoza sekundo,

                senhalte, en prema silent',

                dum sale ŝvitegis la frunto,

                li fosis sen zorgo pri sent'.

Kaj kiam sub brula la bluo,

en varma senventa aer',

finfine profundis la truo

pli grande ol la malesper',

                de si li ekprenis la koron

                kaj tutan la amon la sian,

                kaj tutan la sian doloron,

                kaj tutan la vivon nescian,

kaj ĉion en truon li ĵetis.

Kaj daŭre post tiu ĉi faro

li strangan rideton ridetis,

penseme, dum longa ĉe-staro.

                Senvorte li ŝtopis la truon,

                kaj tiam, kun sonĝa anim',

                li paŝis kviete, sen bruo,

                al vojo de reva senlim'.

Sur la ĥaoson de la mondo homo povas ĵeti

rigardon jen humuran jen beloĉerpan. Ankaŭ

tiudirekte Valano eksperimentis.

KAPTURNIĜO

Tiome turniĝis

la tero,

de sia naskiĝo,

kaj kun ĝi turniĝis

homaro

pli ol laŭ sufiĉo!

Do kial vi miras

pri l' vero,

en tia kondiĉo,



Поделиться книгой:

На главную
Назад