Ostatnimi czasy Joanna Chmielewska pisała ciut słabiej, jednak ta książka wydaje się jej powrotem do najlepszej formy! Jestem zdecydowanie zadowolony z lektury. Chwyciłem ją około 19 i skończyłem przed chwilką, mając po drodze tylko przerwę na robienie kanapek… o których przypomniałem sobie dzięki lekturze. Jestem bardzo zadowolony.Ze swojej strony mogę ją gorąco polecić. Stara, dobra Chmielewska w bardzo dobrym wydaniu! Były momenty, w których prawie turlałem się ze śmiechu. Opisy fotograficznego dzieła o śladach zwierzyny, czy teksty o bezrobociu polegającym na tym, "że u nas nie ma ludzi do roboty" rozwalały mnie na drobne fragmenty. Ale rozmowy pana policjanta z Joanną i znajomymi biły wszystko na głowę. Poniżej fragmencik (z pominiętymi opisami, by nie odbierać innym przyjemności z czytania)– Jeździ Pani konno?– Jeżdżę– Ustawicznie? Zawodowo?– Tak– Jako dżokej?– Nie– Nie? To jako co?– Jako jeździec– Jeździec… Na wyścigach?– Nie– A gdzie?– Na pokazach– Na jakich pokazach?– Ogólnie, możliwości konia wierzchowego.(…)– Po co pani była u weterynarza?– Chciałam się poradzić.– W jakiej sprawie.– Zdrowotnej– Pani się leczy u weterynarza?– Ja nie. Koń.– Może pani trochę ściślej i szczegółowo?– (…) Chce pan szczegóły fizjologii konia? Mogę dać Panu podręcznik.