Беларускiя народныя казкi (на белорусском языке)

- I ўсё?

- Усё.

Паляцеў дрозд, сеў на бочку ды давай дзяўбсьцi затычку.

Убачыў гэта фурман, схапiў кол ды па дразду. Дрозд узьляцеў угару, а фурман з усяе сiлы - па бочцы! Бочка разьбiлася, пiва вылiлася. Цэлая лужына налiлася.

Паехаў чалавек, бядуючы, далей, а лiсiца напiлася пiва з лужыны, колькi ёй хацелася, ды пабегла да дразда:

- Дрозьдзiк-драздок, вызвалiў ты мяне?

- Вызвалiў.

- Накармiў?

- Накармiў.

- Напаiў?

- Напаiў.

- Цяпер пацеш ты мяне.

- Як-жа я цябе пацешу?

- А вунь на таку дзед з бабаю гарох малоцяць. Ляцi туды i садзiся на лоб то бабе, то дзеду.

- I ўсё?

- Усё.

Паляцеў дрозд на ток, сеў бабе на лоб. Убачыў дзед дразда ды - трах! цэпам. Але не па дразду, а па бабiным лобе. Дрозд фыркнуў i перасеў на дзедаў лоб. Тады баба з крыкам: "А кыш!" - бах цэпам дзеду ў лоб!..

Лiсiца аж качаецца ад сьмеху, пазiраючы, як дзед малоцiць бабiн лоб, а баба - дзедаў.

Набiлi яны сабе гузакоў, кiнулi малацьбу ды пайшлi дахаты прымочкi на лобе ставiць.

А дразду хоць-бы што - паляцеў сабе ў лес, пасьвiстваючы.

ДЗЯЦЕЛ, ЛIСIЦА I ВАРОНА

Выдзеўб дзяцел у васiне дуплё, збудаваў гняздо i вывеў дзетак - траiх дзятлянятак.

Растуць малыя, а дзяцел цешыцца: "Выгадую, думае, дзяцей - на старасьць падмога будзе..."

Ды недарэмна кажуць: "Хто-б дзятла ведаў, каб не яго доўгi нос?" Ня ўмеў ён радавацца сам сабе, а раструбiў на ўвесь лес пра сваiх дзяцей. Каго нi спаткае - усiм хвалiцца: "Якiя ў мяне слаўныя дзеткi! I разумныя, i прыгожыя. Другiх такiх няма нi ў кога..."

Дачулася пра гэта лiсiца. Захацелася ёй маладых дзятлянятак пакаштаваць. Але як-жа iх з гнязда дастаць? На дрэвы лазiць лiсiца спрыту ня мае.

Дзяцел дзяцей гадуе, - кормiць, поiць, а лiсiца каля асiны пахаджвае, зубы выскаляе i ўсё думае, як дзятлянятак iзь сьвету зьвесьцi.

I надумалася-такi. Падыходзiць аднойчы да асiны ды давай хвастом па камлi стукаць.

Высунуў дзяцел галаву з дупля:

- Што ты, лiсiчка, робiш? Навошта маiх дзяцей пужаеш?

- Вось як, - кажа лiсiца, - дык у цябе i дзецi ёсьць?

- Ёсьць, - адказвае дзяцел. - I такiя-ж слаўныя дзеткi!

- Ну дык выганяй iх вон, ды сам выбiрайся, бо я зараз буду дрэва секчы...

- Навошта табе гэта дрэва? - пытаецца дзяцел.

- Як гэта навошта? На дровы папiлую, у печы палiць буду!

- Ой, лiсанька, ой, матанька! - пачаў прасiцца дзяцел. - Дай хоць дзяцей пагадаваць, тады i сячы сабе дрэва. Куды-ж я цяпер з малымi падзенуся?

А лiсiца яшчэ мацней стукае хвастом па дрэву:

- Не магу я чакаць, пакуль ты дзяцей пагадуеш! Хто-ж вiнаваты, што ты якраз на гэтай асiне гняздо зрабiў! Мала лесу было, цi што?

- Яно то праўда, - кажа дзяцел, - лесу нямала. Ды хто мог ведаць, што табе гэтая старая трухлявая асiна на дровы спатрэбiцца...

- Трэба было запытацца, раней чым гняздо рабiць, - злуецца лiсiца. - Сам вiнаваты.

Пачухаў дзяцел сваю стракатую галаву:

- Што-ж мне рабiць, лiсанька? Дай раду.

Аблiзалася хiтрая лiсiца, пакруцiла хвастом ды кажа:

- Ськiнь мне адно дзiця, тады ня буду секчы дрэва.

Падумаў дзяцел - шкада дзiцяцi.

- Пачакай, лiсiчка, хоць да заўтра, - просiцца ён. - Дай хоць трохi зь дзяцей пацешыцца.

- Добра, - згадзiлася лiсiца. - Прыйду заўтра.

Сядзiць дзяцел у дуплi, бядуе i ўсё думае, як яму ад лiсiцы ўратавацца. Ды нiчога прыдумаць ня можа. Нiчога ня зробiш, прыдзецца аддаць адно дзятлянятка, хоць двое яму застануцца.

Тым часам прылятае да яго ў госьцi кума - шэрая варона.

- Так i так, - кажа ёй дзяцел, апусьцiўшы нос. - Не да гасьцей мне кумка: маё роднае дзiця лiсiца адбiрае...

Варона была птушка старая i разумная, не такая, як iншыя.

- Дурань ты, - кажа яна, - не аддавай!

- Дык-жа лiсiца дрэва сьсячэ i ўсё роўна загубiць нас.

- Гэта яна толькi страшыць цябе. Як прыйдзе заўтра, ты скажы ёй: "Сячы сабе, я цябе не баюся!".

Зарадаваўся дзяцел, падзякаваў вароне-куме за разумную параду i навет добра пачаставаў яе за гэта жукамi-караедамi.

Прыбягае назаўтра лiсiца.

- Ну, дзяцел, - кажа, - ськiдай дзiця, а то зараз дрэва сьсяку.

А дзяцел высунуў свой доўгi нос з дупля i кажа:

- Сячы сабе, я цябе не баюся!

Зьдзiвiлася лiсiца - адкуль толькi дзяцел розуму набраўся?

- Хто цябе навучыў так гаварыць? - пытаецца яна.

- Сваячка мая - варона-кума, - сьмела адказаў дзяцел.

Узлавалася лiсiца на дзятлаву куму - шэрую варону. "Пачакай-жа, - думае, я ёй не дарую гэтага". I пайшла прэч, глытаючы сьлiну.

Думала яна, думала, як вароне адпомсьцiць, i надумалася-такi. Выбегла на палянку, лягла i прыкiнулася мёртвай.

Убачыла гэта варона з дрэва. "Эгэ, - зарадавалася яна, - нядрэнная спажыва валяецца".

Тут яна крыльлямi - мах, мах! I, як бачыш, каля лiсiцы апынулася. Дзяўбанула спачатку ў хвост, каб праверыць, цi сапраўды лiсiца мёртвая. А тая - навет не зварухнулася. Ляжыць, як дохлая.

Варона пасьмялела, падскочыла да галавы i ўжо намерылася дзяўбануць у вока... А лiсiца як усхопiцца ды цап варону за нагу!

- Ага! - зарагатала лiсiца, выскалiўшы зубы. - Папалася мне на абед замест дзятляняцi. Будзеш ведаць, як дзятла вучыць.

- Ну што-ж, - кажа варона, - перахiтрыла ты мяне. Цяпер я толькi аднаго баюся: каб ты ня мучыла мяне так, як твая мацi мучыла маю мацi.

- А як-жа яна мучыла? Нешта я ня памятаю.

- Бо ты малая тады была...

- Дык раскажы хоць, - зацiкавiлася лiсiца.

- Добра, раскажу, - згадзiлася варона. - Было яно так. Твая мацi злавiла маю мацi. Вось як ты мяне цяпер.

- Ну, вядома, - перапынiла яе лiсiца. - Мая мацi была не такая дурная, як твая.

- Так, так, - адказала варона. - Яна, i праўда, была разумная, твая мацi, бо не захацела есьцi маю мацi зь пер'ем: пер'е-ж нясмачнае!

- Вядома, нясмачнае, - падтакнула лiсiца.

- Дык твая мацi зрабiла вось як: узяла два рэшаты, усадзiла туды маю мацi, потым склала рэшаты адно да аднаго ды як пусьцiла з крутой гары, дык на маёй мацi нi пярынкi не засталося - усё чыста асыпалася. Брр! - скаланулася варона. - Гэта самая страшная пакута для нас, варон...

"Добра-ж, - падумала лiсiца. - Ня буду я дурнейшай за сваю мацi".

Дастала яна два рэшаты, усадзiла туды дзятлаву куму ды i пусьцiла рэшаты з крутой гары. Рэшаты разьехалiся ў бакi, а варона ўзьнялася i паляцела на дрэва.

ХВАСТЫ

Быў такi час на зямлi, калi зьвяры ня мелi хвастоў. Заязь страшэнна дакучала iм: абаранiцца зьвяры ня мелi чым. I вось аднойчы ад ляснога цара выйшаў загад, каб зьвяры йшлi хвасты атрымлiваць. Пайшлi ганцы ўва ўсе канцы з пушчаў, лясоў i палёў склiкаць зьвяроў. Паведамiлi ваўка, лiсiцу, кунiцу, пабудзiлi й мядзьведзя ў яго бярлозе.

- Добра, - кажа Мiшка: - я зараз прыйду, адно загляну да старое лiпы, цi не знайду там чаго пасьнедаць.

Запраўды, у дуплё старое лiпы дзiкiя пчолы нанасiлi шмат мёду. Стаў Мiшка ламаць дуплё ды выграбаць мёд. Пчолы жалiлi яго, але ён не зважаў на гэта, заграбаў мёд i пчол i парахню, што прыстала да мёду, еў усё ды толькi мармытаў ад асалоды. Наеўшыся, ён ужо хацеў iсьцi на сходку, аж глянуў, што шэрсьць уся выпацкана ў мёд ды парахню.

- Не, - падумаў Мiшка, - у такiм гарнiтуры йсьцi на сходку нельга. - Сеў ён i пачаў вылiзваць сабе бруха. А сонейка так добра грэла, што Мiшка разамлеў i не заўважыў, як моцна заснуў.

Тымчасам на сходку ўжо сталi зьбiрацца зьвяры. Першай прыбегла лiсiца й выбрала сабе самы прыгожы пушысты хвост. Потым - кунiца, вавёрка. Бык выбраў сабе хвост зь мяцёлкай на канцы, конь - з даўгiмi валасамi, каб лепш было змагацца з мухамi ды аваднямi. Падбег i зайчык, але, пачуўшы страшэнны гармiдар, спалохаўся ды схаваўся ў кусты; сядзеў там, пакуль усе зьвяры разыйшлiся i ў лесе стала цiха. Вылез зайчык з кустоў i нясьмела падыйшоў да ляснога цара.

- Дзе-ж ты быў - кажа цар, - то-ж усе хвасты ўжо разабралi, астаўся толькi адзiн маленькi.

- То-ж такi мне й трэба - узрадаваўся зайчык. - даўгi хвост толькi перашкаджаў-бы мне ад ваўкоў ды сабак уцякаць, а гэты будзе якраз.

Фарсiста прычапiў зайчык свой хвост i весела паскакаў.

А тымчасам прачнуўся й мядзьведзь i раптам успомнiў, што ён мусiў iсьцi на сход. Глянуў, а сонца ўжо зусiм над лесам павiсла. З усiх ног кiнуўся Мiшка бегчы. Бег, бег, аж засопся. Але ў тым месцы, дзе была сходка, ужо нiкога ня было.

- Што-ж мне цяпер рабiць, - думае мядзьведзь - усе будуць мець хвасты, адзiн я застануся без хваста. - Гэтак iдзе ён злосны, аж бачыць на пяньку барсук пакручваецца i ўсё на свой прыгожы хвост глядзiць.

- Паслухай, барсуча, - кажа мядзьведзь, - нашто табе такi вялiкi хвост? Аддай мне хоць палавiну.

- Што ты? - кажа барсук - як-жа можна? То-ж увесь фасон прападзе.

- Не дасi, - сказаў мядзьведзь ды палажыў лапу барсуку на голаву, - не дасi па дабру, дык сiлай вазьму.

- Ня дам - крыкнуў барсук, ды як рвануўся, дык i вырваўся. Але ў мядзьведзя ў лапе засталася доўгая паласа барсуковае скуры. Адарваў мядзьведзь кавалак гэтае скуры, прычапiў сабе, дзе павiнен быць хвост, ды пайшоў даядаць мёд. А барсук бег, бег, дзе нi схаваецца, усё яму здаецца, што мядзьведзь усьлед тупае. Урэшце выкапаў ён глыбокую нару, залез у яе й сядзеў там цэлыя днi. Толькi калi месяц узыйходзiў над лесам, вылазiў ён пашукаць чаго-колечы зьесьцi. Там у нары ў барсука дзецi нарадзiлiся. I вось аднойчы недалёка ад гэтае нары бегла лiсiца. Чуе яна, што нешта пiшчыць. Глянула яна на дрэвы, агледзела ўсе кусты - нiчога няма. Прыслухалася лiсiца i здалося ёй, што нешта пiшчыць пад зямлёй. Глядзiць, аж нара. Палезла лiсiца ў нару, аж там барсук.

- Што гэта табе, барсуча, наверсе цесна стала, што ты пад зямлю залез?

- А так, цесна. - Ды расказаў лiсiцы, як мядзьведзь хацеў забраць у яго хвост. Выслухала лiсiца, хiтра засьмяялася ды кажа:

- Хлусiш ты, барсук. Ня веру я твайму нiводнаму слову.

- Ня верыш, дык я цябе пераканаю. - I вылез з нары. Праўда, лiсiца пабачыла, што ў барсука ад галавы праз усю сьпiну белая паласа. Паверыла лiсiца й не на жарт спалохалася.

- Што-ж, - падумала яна - калi ён хацеў забраць барсукоў хвост, дык мой-жа прыгажэйшы. - I пабегла шукаць сабе сховiшча. Але дзе яна нi хавалася, усё ёй здавалася, што мядзьведзь яе знойдзе. Гэтак прабегала яна ўсю ноч i не магла супакоiцца. А пад ранiцу, як i барсук, выкапала сабе глыбокую нару, залезла ў яе, накрылася сваiм прыгожым пушыстым цёплым хвастом i спакойна заснула.

РАКАЎ ГНЕЎ

Загневаўся рак на Бога.