Бацькі жывуць у прыстойнай хаціне, маюць невялікі ўчастак зямлі. Па прыездзе, Толя рэдка заганяў машыну ў бацькоўскі двор. Яму прасцей было пакінуць яе каля хаты, на невялікай стаянцы, чым адкрываць і зачыняць браму.
Прыпаркаваўшы аўтамабіль, Толя пайшоў па тратуары, па шляху ён сустрэў незнаёмца, які бурчаў і праклінаў надвор'е. Здаецца, яму было залішне непрыемнае гэтае надвор'е або проста не выдаўся дзень. Сам жа Толя не згаджаўся з яго прамовамі. Ля самай дзверы, Толя перагнаў яго і павярнуў направа, зачыніў за сабой дзверы двара. Ён увайшоў у хату. Бацькі ўбачылі радасны твар сына. Маці кінулася да яго і абняла, бацька паціснуў руку.
Пасля таго, як яны разам сабраліся ў гасцінай, Толя пачаў апавяшчаць сваім бацькам пра сваё жыццё.
Толя быў з мамай заўсёды шчыры. І ў гэтую гадзіну ён гаварыў па нагодзе кахання і аб сумесных планах на жыццё з Кацяй, звяртаючыся больш да яе, чым да бацькі. Ён нібы выхваляўся перад імі, што неўзабаве стане мужам і бацькам. Ярка і выразна маляваў ім сваю будучыню з дзіцём.
Таццяна Андрэеўна сядзела моўчкі, папраўляла сваю кароткую стрыжку цёмных валасоў і іранічна глядзела на сына. Яна чула ў яго словах легкадумнасць, цярпліва назірала, з якой іскрай казаў Толя. Яна ўсміхалася, надаючы свайму твару схаванае расчараванне і незадаволенасць да таго, што адбываецца. Мама вельмі хацела спыніць усё гэта, жадала выказацца, перабіць прамову сына, але яна шкадавала сына і не дазваляла сабе ўмяшацца. А вось бацька Толі, Пётр Васільевіч, быў надзвычай добрым і вясёлым, ён падзяляў захопленую радасць сына. Пётр Васільевіч мяккі, слабахарактарны чалавек, які не меў цвёрдага словы ў сям'і. Ён зрэдку мог запярэчыць сваёй жонцы. Пётр Васільевіч прыхільнік спакою, ён пазбягаў любых узніклых сварак.
Як толькі сын выгаварыўся, Таццяна Андрэеўна ўзялася за яго.
– Ах, Божа мой, што ж яна з табой зрабіла? – нядобра ўсміхаючыся, калыхая галавою, пачала яна.
Толя змяніўся ў твары, паглядзеў на маму ў здзіўленні.
– Ты пра што, мам? Я хутка ажанюся, мамуль! І ў мяне будзе сын ці дачка! – захоплена казаў Толя.
На секунду кінуў погляд на бацьку, а той бязвыхадна паглядзеў на яго.
Таццяна Андрэеўна здрыганулася, для яе гэта было ўдарам, чуць пра вяселле і пра дзіця.
– Як жа яна цябе змяніла… І што далей? Вы ж яшчэ дзеці! Няўжо ты не разумееш, што цяжарнасць, гэта падстава на ёй ажаніцца!? Яна гуляе табою, тваімі пачуццямі! Гэтая твая Каця…хітрушчая! Я ведаю такіх як яна, карыслівых людзей. Госпадзі, навошта ж нам усё гэта? Навошта ж так…
– А я думаў, ты парадуешся за мяне. – сказаў сын ледзь гучным словам.
Яго вочы пацішэлі, у іх паступова выпараўся ўвесь запал да шчасця.
– І праўда, што тут такога, сын ажэніцца…можа парадуемся за яго. – ціха прамовіў бацька.
Пётр Васільевіч устаў і хутка накіраваўся далей ад погляду жонкі, хаваючыся ад яе супярэчнасцяў.
– Ну вось, па крайняй меры тата за мяне рады! – сказаў Толя.
Таццяна Андрэеўна змоўкла і кінула спалоханы погляд на мужа, як бы просячы падтрымкі да сабе, але той, таропка працягваў крочыць у бок дзвярэй, павярнуўшыся спіной да жонкі. Яна была раздражнёная ўчынкам мужа і старалася не паказваць гэтае пачуццё пры сыне.
– Ну на самай справе?! Так, сынок, ты шчаслівы зараз…але я не магу спакойна радавацца за цябе, адчуваю сэрцам, што Каця не тая выдатная дзяўчынка, якой яна здаецца! – падхапілася і больш цвёрда сказала Таццяна Андрэеўна.
Ледзь пазней, Таццяна Андрэеўна падумала: “А што ж людзі скажуць?..”
– Я спадзявалася, што не так хутка прыйдзе гэты час! – сказала звонкім голасам маці Толі. – Так, зразумела, ты павінен ажаніцца.
Яна хацела сказаць інакш, але наводзіць сварку з сынам яна не хацела. Яна і так аддалілася ад яго, а пайсці супраць сына ў гэты раз было б не занадта разумна. Магчыма, калі б не цяжарнасць Каці, усё склалася б па-іншаму.
Таццяна Андрэеўна была занадта ўсхваляваная, яна з нянавісцю ставілася да Каці, але ў гэты раз ёй давялося сабраць усю нянавісць у кулак і трымаць пры сабе, не праяўляць яе пры сыне. Яна вельмі моцна любіла яго і часам больш, чым ён таго заслугоўваў. Толя шмат разоў ішоў насуперак маці. Таму замест таго, каб мець добрую прафесію, на яе думку, якую імкнулася даць Таццяна Андрэеўна сыну, ён працуе ў дэпо слесарам. Не жадаючы добра вучыцца ў мінулым, як бы бацькі не выхоўвалі яго.
Толя чакаў, што мама будзе казаць нешта непрыемнае пра Кацю, супярэчыць яму, але ён быў уражаны, як нечакана хутка яна змянілася і падтрымала яго жаданне ажаніцца.
Пару гадзін Толя правёў у бацькоўскай хаце. За вакном па-ранейшаму ішоў дождж. Толя зірнуў на гадзіннік, трэба было ўжо сыходзіць. Бацькі правялі свайго адзінага сына да парога. Толя стаў няспешна сыходзіць да машыны. Таццяна Андрэеўна незадаволена пазірала яму ў след. Яна нахмурыла бровы, пасля зірнула на мужа, потым моўчкі павярнулася і сышла з парогу.
Толя выйшаў з хаты ў глыбокім роздуме. Ён адчуваў сябе не так лёгка, як заходзіў. У словах мамы хавалася нешта нядобрае. Але галоўнае для яго было тое, што яна яго падтрымала і з вялікай упэўненасцю яна дакладна будзе на свяце.
Прыйшоўшы дадому, у кватэру, Толя не хаваў сваёй усмешкі. Каця сустрэла яго каля парога, яна вельмі хвалявалася, яе тэмперамент быў мяккім і няўстойлівым да перажыванняў. Каця тут жа паспяшалася дапамагчы зняць мокрую куртку з Толі і з хвалюючым страхам пацікавілася.
– Ну як усё прайшло?
– Зразумела добра! Ніякіх пагроз і расчараванняў. – адказаў ён. – Дарэчы, мама сказала мне, што я абавязаны ажаніцца. Неяк так сказала…
– Ты не памыліўся? – перапыніла яго Каця і зірнула прама яму ў вочы.
– Ну-ну, каханая, вядома, гэта праўда. – адказаў ён.
– Раскажы падрабязней.
Каця сумнявалася, што сустрэча прайшла гладка і без выхадак Таццяны Андрэеўны. Толя распавядаў роўна тое, што хацела б пачуць ад яго Каця. Ён размахваў рукамі паказваючы ўсе дзеянні і знаходжанне той размовы. Ён пазбягаў толькі таго, з якім тонам і выразам казала яму мама.
Каця ўяўляла гэта ўсё ў розуме. Па яе выгляду, можна было зразумець, што для яе гэта было важна. Яна круціла аловак у руках і задавала занадта шмат пытанняў, пакуль не супакоілася.
Дні да вяселля былі часам вясёлымі, але больш нервовымі і клапатлівымі. У такіх выпадках, як цяжарнасць, роспіс маладых пераносілася на раннія лікі.
Назапашаныя грошы і бацькоўская дапамога, трацілася на падрыхтоўку важнага дня. Каціны і Толіны бацькі падзяліліся сваімі грашыма на вясельнае застолле.
"Няўжо яна толькі для гэтага створаная?" – падлічваючы ўсе расходы, думала Таццяна Андрэеўна. Яна нервавалася і пастаянна была не задаволеная. Яна разумела, калі б не дзіця, ніякага б вяселля яна не дапусціла. Што яна магла цяпер зрабіць!? У злосці суцяшаць сябе тым, што яе сын сёння шчаслівы.
Гэта раніца прыносіла па-сапраўднаму іншы настрой маладым. Яны адчувалі душэўнае хваляванне. Іх лёс змяняўся. Іх вяселле мяняла іх саміх.
Наступіў момант, калі Каця з'явілася ў вясельнай сукенцы. Толя ўбачыў перад сабой прынцэсу. Погляд яго свяціўся гледзячы на яе.
– Ты чароўная! – сказаў ён.
Каця цудоўна глядзелася ў белай сукенцы, яна была абаяльная.
Толя быў мяккі і спакойны, чорны касцюм на ім сядзеў выдатна.
Галавакружна, з хвалюючай радасцю, праходзіў гэты дзень. Гасцей сабралася няшмат, многія з якіх прыйшлі прыемна правесці час. Таццяна Андрэеўна таксама не магла прапусціць такі дзень, яна была на вяселлі з мужам. Яна аплаціла нейкую частку вяселля, гэта была адна з прычын яе прысутнасці тут. У момант віншаванняў, Таццяна Андрэеўна прыціснулася да сына, яна баялася адпускаць яго. Яна выдатна прыкідвалася, шчасліва прамаўляла шмат пахвальных слоў і пажаданняў. Яна не хацела выглядаць недарэчна і крывадушна ў вачах гасцей. Пётр Васільевіч з пазітывам глядзеў на сына і нявестку, ён быў шчаслівы, таксама, як і бацькі нявесты.
Апынуўшыся дома, Толя з Кацяй адчулі стомленасць усіх гэтых святочных гадзін. Яны нібы палонныя, бяз сіл, паваліліся на ложак. Яны ляжалі на спіне і трымаліся за рукі, бесклапотна глядзелі ўверх.
– Цяпер ты мая! – горача прашаптаў Толя.
– Праўда? – ледзь чутна сказала Каця.
– Цяпер ты мая жонка… – ласкава сказаў муж.
Каця павярнула галаву да мужа. З апошніх сілаў яна ўсміхнулася, вочы яе былі поўныя згоды.
Час ішоў, жывот Каці рос. Толя ўсё часцей наведваў маму. Кожны раз, калі ён да яе прыходзіў, яна пыталася: ці шчаслівы ён цяпер і як да яго ставіцца Каця. Паступова адказы Толі раслі, і Таццяна Андрэеўна ўсё больш унушала, і падлівала алей у раздражнёныя ноткі сына.
Першыя месяцы, муж і жонка цудоўна пырхалі. Але пазней, Толю стамляла і не давала спакою вялікая адказнасць, якая ляжа на яго плечы. На яго думку, Каця занадта часта ўяўляла ўсякія прычыны для крыўд і супярэчак да яго. Каця стала раздражняльная і няўрымслівая. Толя нібы не быў гатовы да таго, што стане бацькам, што неўзабаве ў доме з'явіцца маленькае дзіця. Толя стаў усё больш давяраць словам маці і выклікаць у сабе, што не хоча цяпер гэтай цяжарнасці. Менавіта ў гэты момант, ён яшчэ прагнуў бесклапотнага жыцця з каханай, а цяпер яму трэба будзе змяніць сваё жыццё. Паступова Толя нібы аддаляўся ад Каці і яе цяжарнасці, ён пераставаў надаваць ёй увагі. Адчувалася, як ён з раздражненнем ухіляўся ад сваіх абавязкаў, агрызаўся ў адказ на задаючыя пытанні жонкі, з нагоды яго паводзін. Паміж імі ўжо не было таго цудоўнага часу, дзіўнымі і жудаснымі станавіліся іх адносіны. Непаразуменні пачасціліся.
Маці Толі, як і раней, была супраць Каці. Цяпер жа, на фоне гэтага, яна часта прыдумляла гадасці і падбухторвала свайго сына супраць яго жонкі. Яна была незадаволеная тым, што Толя робіць усё для жонкі і будучага дзіцяці, а Каця, на яе думку, карыстаецца ўсім гэтым не па каханні і занадта шмат немагчымага патрабуе ад яе сына. Усё выглядала не так, але для Таццяны Андрэеўны не складала працы прыдумляць пра Кацю гнюсныя плёткі.
Каця мучылася, сумныя думкі лезлі ў яе галаву, яна баялася прадчуваць, што ж будзе далей.
У самым пачатку сакавіка, у чацвер, Каця нарадзіла дачку Насценьку. Маленькі цуд засланяў усё дрэннае, што атачала Кацю ў гэты дзень.
“О божа, якая ж яна цудоўная!” – узіраючыся ў румяны твар дачкі, падумала Каця. Яе рукі не дрыжалі, у ёй не было ніякай нясмеласці, калі яна ўпершыню ўзяла Насценьку на рукі.
"Анёлачак мой!" – працягвала захапляцца малышкай мама.
З бліскучай радасцю, Каця патэлефанавала Толе і паведаміла аб нараджэнні дачкі. Яна апісвала яму свае пачуцці, стан дзіцяці, яго рост і вагу. Толя не зусім захапляўся яе словамі, але ў глыбіні яго душы было настойлівае пачуццё добрай навіны. Цяпер жа, трохі зноў разгарэліся іх адносіны, узмацніліся іх пачуцці ў момант размовы. Толя адчуў у сабе пачуцці бацькі.
Неўзабаве, Толя паведаміў аб дачце сваім бацькам. Вядома, Таццяна Андрэеўна і казаць не хацела пра гэта, прыпамінаючы, кім яна лічыць Кацю. Яна выслухала сына, горка ўсміхаючыся гэтай навіне ў адказ.
Толя паведаміў сваім сябрам, што ён стаў татам. Усё больш ганарыўся сабой і пачаў аднаўляць добрае стаўленне з Кацяй.
Сёння ў Толі трэці раз раздаўся тэлефонны званок ад мамы. Таццяна Андрэеўна жадала зноў пачуць голас сына.
– Так, мам?! – пачаў размову ён.
– Госпадзе! Што ж гэта ў вас з Кацяй там адбываецца!
– Ты аб чым? – перабіў Толя, ён глыбока захваляваўся.
– Ты паслухай, толькі паслухай мяне…памятаеш цётку Валю, якая працуе ў радзільні? Дык вось. Я патэлефанавала ёй, каб яна даведалася як там мая ўнучка. – казала яна задыхаючымся голасам. – Яна ўсё даведалася! І я павінна табе сказаць… Каця ад цябе схавала, што твая дачка ня здаровая! Яна нарадзіла цябе хворага дзіцяці!
– Не, не! Што ты такое кажаш?! Калі б было нешта з дачкой, Каця б мне пра гэта сказала.
– Ты ўпэўнены!? – усяляла няўпэўненасць мама сыну. – Варта табе такое паведамляць?! Вядома ж, яна пабаялася табе такое казаць. Ці шмат Каця табе кажа, можа нешта яшчэ яна хавае? Можа і дзіця не ад цябе? Ты спытай яе!
Толя ўзяўся рукой за галаву. Ён імгненна раззлаваўся і не жадаючы нічога высвятляць хутка паверыў мамчыным словам.
– Няўжо гэта так!? – у слых, задаў сабе пытанне Толя.
– Твая дачка не здаровая. – паўтарала маці Толі. – Жонка не змагла нарадзіць табе здаровага дзіцяці!
– Не вінаваць ва ўсім Кацю! – злуючыся на хваробу, адказаў ён.
Таццяна Андрэеўна выдавала гукі плачуць у слухаўку тэлефона.
– Што ж… мне шкада, сынок. – загаварыла зноў яна.
Толя зусім згубіўся і не мог сказаць слова. Ён павольна кінуў слухаўку. Ён стаяў у вар'яцтве ад нечаканасці.
Каця па-ранейшаму знаходзілася ў радзільні, яна чакала, калі ж прыедзе да яе муж. Пад вокнамі было чуваць, як часта крычалі бацькі, кожны раз яна падбягала да вакна і шукала Толю. А яго ўсё не было. Пасля яна зусім страціла надзею і не падыходзіла больш да вакна. Датэлефанавацца да мужа было ўжо немагчыма, голас усё паўтараў, абанент не даступны.
“Каця, а дзе твой? Чаму да цябе муж не прыязджае?” – гэтыя пытанні ад іншых мам, якія знаходзіліся з ёй у адной палаце, стамлялі яе. І ад таго ў яе кружылася галава і сумавала сэрца. У яе галаве круціліся ўсялякія дзівацкія думкі. Яна нават успамінала, як Толя казаў не раз, што Каця яму надакучыла. Але гледзячы на сваю дачку, яна адчувала сябе не адзінокай. Яна мела пачуцці любові да яе.
Амаль тыдзень, Каця правяла ў радзільні. Яна знаходзілася ў змешаных пачуццях, не разумела і не ведала, што ж чакае яе далей.
У дзень выпіскі Каця спадзявалася, што за ёй прыедзе Толя і забярэ яе з дачкой. Але пасля частых званкоў мужу, на якія ён не адказваў, яна перастала спадзявацца на гэта. Яна ўзяла ахінутую малую на рукі, між тым трымала пакет з рэчамі і выйшла з будынку. На парозе, Каця ўбачыла, як сустракаюць іншых мам мужы і іх бацькі. Яна хутка прамчалася, абышоўшы іх. Здрыгануўшыся ад жалю да сябе, яна ўгледзелася наперад, у яе быў план на гэты конт…
“Ты маё выратаванне.” – сказала пра сябе Каця, паглядзеўшы на дачку.
З ёй Каця адчувала сябе моцнай і смелай. Ёй патрэбна толькі цвёрдасць, каб перажыць гэтыя хвіліны.
На Каціна няшчасце, яе адзінай сяброўкі Светы, не было ў горадзе ўжо пару дзён. Разлічваць даводзіцца толькі на сябе.
Ішоў дробны дождж, пад дрэвамі заставаўся ляжаць снег. Насупраць радзільнага дому была невялікая стаянка. Праз галіны шэрых дрэў Каця разгледзела жоўты аўтамабіль. Таксі стаяла непадалёк. Каця паспешліва пакінула сваё месца, ідучы ў бок стаянкі.
Каця пераклала спячую дачку на адну руку, другой жа пастукала ў шкло дзвярэй. Кіроўца кінуў свой тэлефон на суседняе сядзенне. Ён хутка павярнуўся, за дзвярыма стаяла дзяўчына з грудным дзіцём, ён паспяшаўся выйсці з аўтамабіля і дапамагчы ёй. Высокі, тонкі, бялявы хлопец устаў перад ёй. Ён адкрыў заднія дзверы аўтамабіля і дапамог ёй з рэчамі. Калі Каця ўжо знаходзілася ў таксі, хлопец зачыніў за ёй дзверы і сеў за руль.
– Вуліца Маёра, дзесяць. – шэптам назвала адрас кіроўцу Каця.
Па шляху, прастадушны кіроўца таксі не раз кідаў погляд у люстэрка задняга выгляду. Ён ніяк не мог зразумець, як можна пакінуць такую прывабную дзяўчыну з дзіцём адну ў такі дзень? Чаму ж у яе няма патрэбнага, надзейнага чалавека, чаму яна едзе з радзільні адна? У люстэрку адбіваўся смутак і ў той жа час сабранасць Каці.
– О, у вас дзяўчынка. Віншую! – убачыўшы адценні ружовага ў захутаным адзенні, ён ціха вымавіў, баючыся пабудзіць дзіця.
– Дзякуй. – адказала Каця.
– Як назвалі дзяўчынку?
– Анастасія. Насця. – у адказ пачуў ён.
– Прыгожае імя.
Размова перапынілася, таксі прыехала, даставіла Кацю да патрэбнага адрасу. Апошніх грошай хапіла даехаць да пад'езду.
– Ну вось мы і прыехалі. – сказаў таксіст. – Пастойце, я дапамагу вам!
Спяшаючыся дапамагчы Каці, кіроўца мітусіўся. Ён выйшаў з машыны, адчыніў дзверы і дапамог спакойна выйсці Каці.
– Дзякуй. – падзякавала яго яна.
Каця хацела ўжо сыходзіць, як кіроўца загаварыў.
– Прабачце.
Каця павярнулася.
– Мяне завуць Міша. Вось мая візітоўка, калі нешта спатрэбіцца тэлефануйце. – хлопец смела паклаў візітоўку Каці ў правую кішэню.
Каця міла ўсміхнулася і злёгку кіўнула галавой. Пасля павярнулася ў бок дзвярэй пад'езда і сышла. Яна не магла стаяць у такое надвор'е з дзіцём на вуліцы і працягваць размову з ім. Хлопец пару секунд стаяў і глядзеў, як сыходзіць Каця.
– Давайце я дапамагу вам, падтрымаю дзверы пад'езда. – ласкава прамовіў Міхаіл, падбегшы да Каці.
– Так, дзякуй. – адказала яна.
Бескарысліва дапамагаў хлопец.